cucurristi

Discretiva

cucurristi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cucurristī	secunda singularis	perfectum	activa	indicativus	currō (currere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kukurˈristiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cu·cur·ris·tī — morphologica: cucurr-isti

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Quaestor es factus: deinde continuo sine senatus consulto, sine sorte, sine lege ad Caesarem cucurristi. Id enim unum in terris egestatis, aeris alieni, nequitiae perditis vitae rationibus perfugium esse ducebas. —Philippicae orationes in M. Antonium Ciceronis

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Durum ac difficile stadium cucurristi: mirum nisi iam fessus et quietis appetens, lete proximam metam spectes. —De remediis utriusque fortune Petrarcae