Discretiva

  cucurristi dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cucurristī secunda singularis perfectum activa indicativus currō (currere)

Appellatio +/-

 API: /kukurˈristiː/(classice)
Syllabificatio phonetica: cu·cur·ris·tī — morphologica: cucurr-isti

Loci +/-

M. Tullius Cicero
-106…-43
Franciscus Petrarca
1304-1374
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Quaestor es factus: deinde continuo sine senatus consulto, sine sorte, sine lege ad Caesarem cucurristi. Id enim unum in terris egestatis, aeris alieni, nequitiae perditis vitae rationibus perfugium esse ducebas. —Philippicae orationes in M. Antonium Ciceronis [1][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

  • Durum ac difficile stadium cucurristi: mirum nisi iam fessus et quietis appetens, lete proximam metam spectes. —De remediis utriusque fortune Petrarcae [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Philippicae orationes in M. Antonium. (The Latin Library): Philippica secunda. XX [50] — cucurristi
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: cucurristi.
  3. 3.0 3.1 Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - De remediis utriusque fortune. (Universitas Turicensis): Liber II. 83: [De senectute] — cucurristi