cuniculo

Discretiva

cuniculo dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cunīculō	casus dativus singularis	substantivi cunīculus
cunīculō	casus ablativus singularis	substantivi cunīculus

Appellatio pronuntiatusque

API: /kuˈniːkuloː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cu·nī·cu·lō — morphologica: cunicul-o

Loci

Titus Livius -58/+17

C. Plinius Secundus 23-79

Quintus Curtius Rufus ca. 50

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Inseritur huic loco fabula: immolante rege Veientium vocem haruspicis, dicentis qui eius hostiae exta prosecuisset ei victoriam dari, exauditam in cuniculo movisse Romanos milites ut adaperto cuniculo exta raperent et ad dictatorem ferrent. —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• Padus, e gremio Vesuli montis celsissimum in cacumen Alpium elati finibus Ligurum Bagiennorum visendo fonte profluens condensque se cuniculo et in Forovibiensium agro iterum exoriens, nullo amnium claritate inferior, Graecis dictus Eridanus ac poena Phaethontis inlustratus, augetur ad canis ortus liquatis nivibus, agris quam navigiis torrentior, nihil tamen ex rapto sibi vindicans atque, ubi linquit, ubertate largitor. —Naturalis historia Plinii

saec. I.

• Sed invictus adversus ea, quae ceteros terrent, non dum percurato vulnere acrius obsidioni institit naturalem celeritatem ira concitante. Cuniculo ergo suffossa moenia ingens nudavere spatium, per quod inrupit, victorque urbem dirui iussit. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Musculus cuniculo similis fit, quo murus perfoditur, ex quo et appellatur, quasi murusculus. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis