curatior

Discretiva

curatior dictio est in variis linguis:

Forma	Modus flexurae	originis
cūrātior	casus nominativus singularis · genus masculinum	adiectivi cūrātior (cūrātus comparativus)
cūrātior	casus vocativus singularis · genus masculinum	adiectivi cūrātior (cūrātus comparativus)
cūrātior	casus nominativus singularis · genus femininum	adiectivi cūrātior (cūrātus comparativus)
cūrātior	casus vocativus singularis · genus femininum	adiectivi cūrātior (cūrātus comparativus)

API: /kuːˈraːti.or/

Syllabificatio phonetica: cū·rā·ti·or — morphologica: curat-ior

Bonus comparativus	dilatare ▼

Bonus comparativus	collabi ▲

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. II. (ca. 170–177 p.C.n.)

Item aliud refert Sabinus Masurius in septimo Memoriali severe factum: “Censores,” inquit, “Publius Scipio Nasica et Marcus Popilius cum equitum censum agerent, equum nimis strigosum et male habitum, sed equitem eius uberrimum et habitissimum viderunt et ‘cur,’” inquiunt, “‘ita est, ut tu sis quam equus curatior?’ ‘Quoniam,’ inquit, ‘ego me curo, equum Statius nihili servos.’ Visum est parum esse reverens responsum relatusque in aerarios, ut mos est.” —Noctes Atticae A. Gellii ^[1]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber quartus. Capitulum XX, [11] — curatior
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: curatior.