Discretiva

  curramus dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
currāmus prima pluralis praesens activa coniunctivus currō (currere)

Appellatio +/-

 API: /kurˈraːmus/(classice)
Syllabificatio phonetica: cur·rā·mus — morphologica: curr-amus

Loci +/-

Decimus Iunius Iuvenalis
100-128
Hildegardis Bingensis
1098-1179
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

  • quam timeo, victus ne poenas exigat Aiax
ut male defensus. curramus praecipites et,
dum iacet in ripa, calcemus Caesaris hostem.
sed videant servi, ne quis neget et pavidum in ius
cervice obstricta dominum trahat. hi sermones
tunc de Seiano, secreta haec murmura volgi. —Saturae D. Iuni Iuvenalis [1][2]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

  • Quapropter properemus omnes et ad eum festinanter curramus: ita ipsum nostris artibus coercentes, ne a nobis aufugere possit. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Decimus Iunius Iuvenalis, Saturae. (Ed. brevique adnotatione critica instr. W. V. Clausen, Oxford 1959). Satura X, versus 85 — curramus
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: curramus.
  3. 3.0 3.1 Hildegardis Bingensis - Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1882, Tomus CXCVII. (Universitas Turicensis): Liber secundus. Visio septima — curramus