Discretiva

  currerem dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
currerem prima singularis imperfectum activa coniunctivus currō (currere)

Appellatio +/-

 API: /ˈkur.rerem/(classice)
Syllabificatio phonetica: cur·re·rem — morphologica: curr-erem

Loci +/-

Aurelius Augustinus Hipponensis
354-430
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica +/-

saec. IV.

  • Ostendisti mihi unde peterem, cui tribuerem quod acceperam, cui gratias agere deberem, ad quem currerem sitiens, unde implerer, et quo impletus essem ad quem custodirem. —Sermones de Scripturis Augustini [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, Sermones de Scripturis (Universitas Turicensis). Sermo CXXXI. Caput IV, p. 4. — currerem
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: currerem.