defensuri

Discretiva

defensuri dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēfēnsūrī	casus genitivus singularis · genus masculinum	participii dēfēnsūrus
dēfēnsūrī	casus genitivus singularis · genus neutrum	participii dēfēnsūrus
dēfēnsūrī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii dēfēnsūrus
dēfēnsūrī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii dēfēnsūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːfeːnˈsuːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·fēn·sū·rī — morphologica: de-fens-ur-i

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (43 a.C.n. / 711 a.u.)

• Muniendi vero nosmet ipsi fuimus aucto exercitu auxiliisque multiplicatis, ut, cum praeferremus sensus aperte, tum, etiam invitis quibusdam, sciri, quid defensuri essemus, non esset periculosum. Ita numquam diffitebor multa me, ut ad effectum horum consiliorum pervenirem, et simulasse invitum et dissimulasse cum dolore, quod, praematura denuntiatio boni civis imparati quam periculosa esset, ex casu collegae videbam. —Epistolae ad Familiares Ciceronis