Discretiva

  demonstrat dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dēmōnstrat tertia singularis praesens activa indicativus dēmōnstrō (dēmōnstrāre)
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /deːˈmoːnstrat/(classice)
Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trat — morphologica: de-monstr-at

Dacoromane +/-

demonstrat +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
demonstrat
perfectum
participium demonstra
Appellatio pronuntiatusque +/-
 API: /demonˈstrat/
Syllabificatio phonetica: de·mon·strat — morphologica: de-monstr-at

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • at e contrario amicitiae exempla sunt, praeter illa quorum diximus societatem, ballaena et musculus, quando praegravi superciliorum pondere obrutis eius oculis infestantia magnitudinem vada praenatans demonstrat oculorumque vice fungitur. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber nonus, cap. 88, [186] — demonstrat
  2. Vicicitatio: demonstrat.