Discretiva

  demonstratam dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

dēmōnstrātam +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
dēmōnstrātam casus accusativus singularis · genus femininum participii dēmōnstrātus
Appellatio +/-
 API: /deːmoːnsˈtraːtam/(classice)
Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·tam — morphologica: de-monstrat-am

Loci +/-

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana +/-

saec. I.

  • set a nobis rationem demonstratam esse satis est; reliqua observatione cuiusque constabunt. alterutrum quidem fore in causa, hoc est plenilunium aut interlunium, non erit dubium. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 69, [290] — demonstratam
  2. Vicicitatio: demonstratam.