demonstraturum

Discretiva

demonstraturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēmōnstrātūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii dēmōnstrātūrus
dēmōnstrātūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii dēmōnstrātūrus
dēmōnstrātūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii dēmōnstrātūrus
dēmōnstrātūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii dēmōnstrātūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːn.straːˈtuːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōn·strā·tū·rum — morphologica: de-monstrat-ur-um

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Macrobius fl.c.420

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (55 a.C.n. / 699 a.u.)

• Ne haec quidem reprehendo; sunt enim concinne distributa, sed tamen, id quod necesse fuit hominibus expertibus veritatis, non perite: quae enim praecepta principiorum et narrationum esse voluerunt, ea in totis orationibus sunt conservanda; nam ego mihi benevolum iudicem facilius facere possum, cum sum in cursu orationis, quam cum omnia sunt inaudita; docilem autem non cum polliceor me demonstraturum, sed tum, cum doceo et explano; attentum vero [crebro] tota actione excitandis mentibus iudicum, non prima denuntiatione efficere possumus. —De oratore Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. V.

• Et ne videar velle omnia unus amplecti, spondeo violentissima inventa vel sensa rhetoricae in Virgiliano me opere demonstraturum: Eusebio autem, oratorum eloquentissimo, non praeripio de oratoria apud Maronem arte tractatum, quem et doctrina et docendi usu melius exequetur: reliquos omnes qui adestis impense precatus sim, ut quid vestrum quisque praecipuum sibi annotaverit de Maronis ingenio velut ex symbola conferamus. —Saturnalia Macrobii