Discretiva

  deridere dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dērīdēre secunda singularis praesens passiva imperativus dērīdeō
dērīdēre
praesens activa infinitivus dērīdeō

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /deːriːˈdeːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: dē·rī·dē·re — morphologica: de-rid-ere

Loci

+/-
Marcus Valerius Martialis
40-103
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 85 p.C.n.)

  • Nasutus sis usque licet, sis denique nasus,
Quantum noluerat ferre rogatus Atlans,
Et possis ipsum tu deridere Latinum:
Non potes in nugas dicere plura meas,
Ipse ego quam dixi. Quid dentem dente iuvabit
Rodere? carne opus est, si satur esse velis.
Ne perdas operam: qui se mirantur, in illos
Virus habe, nos haec novimus esse nihil.
Non tamen hoc nimium nihil est, si candidus aure,
Nec matutina si mihi fronte venis. —Xenia M. Valerii Martialis [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

  • Atque ego scio nonnullos et cum primis Aemilianum istum facetiae sibi habere res divinas deridere. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Valerius Martialis - Xenia (Epigrammata liber XIII). (Bibliotheca Augustana): Liber tertius decimus. II, versus 3 — deridere
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: deridere.
  3. 3.0 3.1 Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 3. Sectio 56. Versus 3 — deridere