Discretiva

  dicavi dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dicāvī prima singularis perfectum activa indicativus dicō (dicāre)

Appellatio +/-

 API: /diˈkaːwiː/(classice)
Syllabificatio phonetica: di·cā·vī — morphologica: dicav-i

Loci +/-

C. Plinius Secundus
23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Mucianus III consul auctor est aliquem ex iis et litterarum ductus Graecarum didicisse solitumque perscribere eius linguae verbis: Ipse ego haec scripsi et spolia Celtica dicavi, itemque se vidente Puteolis, cum advecti e nave egredi cogerentur, territos spatio pontis procul a continente porrecti, ut sese longinquitatis aestimatione fallerent, aversos retrorsus isse. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Universitas Turicensis, Liber 8, cap. 3, [6] — dicavi
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: dicavi.