Victionarium

dicto

Latine

+/-

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈdiktoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: dic·tō — morphologica: dict-o

Verbum transitivum

+/-

dict|ō, -āre, -āvī, -ātum [1][2][3][4]

  1. (Frequent.) pluries vel saepius dicere. [1]

Coniugatio

+/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
dict- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dictō dictem   dictābam dictārem dictābō  
II. sing. dictās dictēs dictā! dictābās dictārēs dictābis dictātō!
III. sing. dictat dictet   dictābat dictāret dictābit dictātō!
I. plur. dictāmus dictēmus   dictābāmus dictārēmus dictābimus  
II. plur. dictātis dictētis dictāte! dictābātis dictārētis dictābitis dictātōte!
III. plur. dictant dictent   dictābant dictārent dictābunt dictantō!
Thema Vox passiva
dict- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dictor dicter   dictābar dictārer dictābor  
II. sing. dictāris dictēris dictāre! dictābāris dictārēris dictāberis dictātor!
III. sing. dictātur dictētur   dictābātur dictārētur dictābitur dictātor!
I. plur. dictāmur dictēmur   dictābāmur dictārēmur dictābimur  
II. plur. dictāminī dictēminī dictāminī! dictābāminī dictārēminī dictābiminī —
III. plur. dictantur dictentur   dictābantur dictārentur dictābuntur dictantor!
Thema Vox activa
dictāv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. dictāvī dictāverim dictāveram dictāvissem dictāverō
II. sing. dictāvistī dictāveris dictāverās dictāvissēs dictāveris
III. sing. dictāvit dictāverit dictāverat dictāvisset dictāverit
I. plur. dictāvimus dictāverimus dictāverāmus dictāvissēmus dictāverimus
II. plur. dictāvistis dictāveritis dictāverātis dictāvissētis dictāveritis
III. plur. dictāvērunt dictāverint dictāverant dictāvissent dictāverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		dictāre dictāvisse dictātūrum,
-am, -um esse 		dictāns   dictātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		dictārī dictātum,
-am, -um esse 		dictātum īrī   dictātus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
dictandī dictandus, -a, -um dictātum dictātū

Translationes

+/-

Discretiva

  dicto dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Latine

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
dictō casus dativus singularis · genus masculinum participii dictus
dictō casus ablativus singularis · genus masculinum participii dictus
dictō casus dativus singularis · genus neutrum participii dictus
dictō casus ablativus singularis · genus neutrum participii dictus
dictō casus dativus singularis substantivi dictum
dictō casus ablativus singularis substantivi dictum

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈdiktoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: dic·tō — morphologica: dict-o

Fontes

  1. ↑ 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 117 — “DICTO, as, āvi, ātum, are, a. 1.”
  2. ↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — dicto, āvī, ātum, āre (Intens. v. dicere) (tom. 1, p. 2140)
  3. ↑ Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — dictare
  4. ↑ Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — dicto
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=dicto&oldid=190100"