diruendae

Discretiva

diruendae dictio est in variis linguis:

Forma	Modus flexurae	originis
dīruendae	casus genitivus singularis · genus femininum	gerundivi dīruendus
dīruendae	casus dativus singularis · genus femininum	gerundivi dīruendus
dīruendae	casus nominativus pluralis · genus femininum	gerundivi dīruendus
dīruendae	casus vocativus pluralis · genus femininum	gerundivi dīruendus

API: /diːruˈendae̯/

Syllabificatio phonetica: dī·ru·en·dae — morphologica: di-ru-end-ae

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Politorium inde rursus bello repetitum, quod vacuum occupaverant Prisci Latini; eaque causa diruendae urbis eius fuit Romanis, ne hostium semper receptaculum esset. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

class.

Ante triennium quam Carthago deleretur, M. Cato, perpetuus diruendae eius auctor, L. Censorino M’. Manilio consulibus, mortem obiit. Eodem anno quo Carthago concidit, L. Mummius Corinthum post annos DCCCCLII quam ab Alete, Hippotis filio, erat condita, funditus eruit. —Historiae Romanae Vellei ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber I, caput 33, [3] — diruendae
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: diruendae.
↑ ^3.0 ^3.1 Velleius Paterculus, Historiarum ad M. Vinicium consulem libri duo (ed. J. Hellegouarc'h, Paris 1982). Liber I. Caput XIII. p. 1 — diruendae