dividamus

Discretiva

dividamus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīvidāmus	prima pluralis	praesens	activa	coniunctivus	dīvidō (dīvidere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːwiˈdaːmus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vi·dā·mus — morphologica: di-vid-amus

Loci

Petronius Arbiter ca. 14-66

Hildegardis Bingensis 1098-1179

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Tutius dein secutus consilium Gitona quidem verberibus excitavi, Ascylton autem truci intuens vultu: “Quoniam, inquam, fidem scelere violasti et communem amicitiam, res tuas ocius tolle et alium locum, quem polluas, quaere”. Non repugnavit ille, sed postquam optima fide partiti manubias sumus: “Age, inquit, nunc et puerum dividamus”. —Satyricon T. Petronii Arbitri

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Quapropter iusto iudicio diiudicemus et dividamus eos quia seductores magis quam doctores existunt, et hoc etiam idcirco faciamus ne pereamus, quoniam si sic perseveraverint, totam regionem sibi subiiciendo disturbabunt. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis

Latinitas nova

saec. XVI.

• Propter indefinitionem et inattingibilitatem minimi accidit ut quantum dividamus, non modo secundum diversas, sed etiam contrarias numerorum differentias, utpote quae a pari et impari proficiscuntur. Quae sane diversitas et oppositio, si accederet non tantum ex nostra positione, sed etiam ex parte rei subiectae, bene opinarentur aliqui continuum esse sua natura simplex. —De triplici minimo et mensura Iordani Bruni