Discretiva

  domare dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

domāre +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
domāre secunda singularis praesens passiva imperativus domō (domāre)
domāre
praesens activa infinitivus domō
Appellatio +/-
 API: /doˈmaːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: do·mā·re — morphologica: dom-are

Hispanice +/-

domare +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
domare prima singularis futurum activa coniunctivus domar
domare tertia singularis futurum activa coniunctivus domar
Appellatio +/-
 API: [doˈmaɾe]
Syllabificatio phonetica: do·ma·re — morphologica: dom-are

Loci +/-

T. Lucretius Carus
–95…–55
M. Tullius Cicero
-106…-43
Titus Livius
-58…+17
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class.class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • iure igitur pereunt, cum rarefacta fluendo
sunt et cum externis succumbunt omnia plagis,
quando quidem grandi cibus aevo denique defit,
nec tuditantia rem cessant extrinsecus ullam
corpora conficere et plagis infesta domare. —De rerum natura Lucretii [1][2]

class.  (44/43 a.C.n.)

  • Qui denique ex bestiis fructus aut quae commoditas, nisi homines adiuvarent, percipi posset? Nam et qui principes inveniendi fuerunt, quem ex quaque belua usum habere possemus, homines certe fuerunt, nec hoc tempore sine hominum opera aut pascere eas aut domare aut tueri aut tempestivos fructus ex iis capere possemus; ab eisdemque et, quae nocent, interficiuntur et, quae usui possunt esse, capiuntur. —De officiis Ciceronis [3][2]

class.

  • Hac ira dum ventrem fame domare vellent, ipsa una membra totumque corpus ad extremam tabem venisse. Inde apparuisse ventris quoque haud segne ministerium esse, nec magis ali quam alere eum, reddentem in omnis corporis partes hinc quo vivimus vigemusque, divisum pariter in venas, maturum confecto cibo sanguinem. Comparando hinc quam intestina corporis seditio similis esset irae plebis in patres, flexisse mentes hominum. —Ab urbe condita Titi Livii [4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

  • Est praeterea genus apud illos praestabile, gymnosophistae vocantur. Hos ego maxime admiror, quod homines sunt periti non propagandae vitis nec inoculandae arboris nec proscindendi soli: non illi norunt arvum colere vel aurum colare vel equum domare vel taurum subigere vel ovem vel capram tondere vel pascere. —Florida Apulei [5][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Titus Lucretius Carus - De rerum natura libri sex. (Teubner, Lipsiae MCMLXIX). Liber secundus, versus 1143 — domare
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Vicicitatio: domare.
  3. 3.0 3.1 Marcus Tullius Cicero - De officiis ad Marcum filium libri tres. (The Latin Library): Liber secundus. 4 [14] — domare
  4. 4.0 4.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber II, caput 32, [3] — domare
  5. 5.0 5.1 Apuleius - Florida. (The Latin Library): Caput VI. — domare