Discretiva

  donantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dōnantur tertia pluralis praesens passiva indicativus dōnō (dōnāre)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /doːˈnan.tur/(classice)
Syllabificatio phonetica: dō·nan·tur — morphologica: don-antur

Loci

+/-
P. Cornelius Tacitus
ca. 105–110
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105–110 p.C.n.)

  • Romanus miles facilis lorica et missili pilo aut lanceis adsultans, ubi res posceret, levi gladio inermem Sarmatam (neque enim scuto defendi mos est) comminus fodiebat, donec pauci qui proelio superfuerant paludibus abderentur. ibi saevitia hiemis aut vulnerum absumpti. postquam id Romae compertum, M. Aponius Moesiam obtinens triumphali statua, Fulvus Aurelius et Iulianus Tettius ac Numisius Lupus, legati legionum, consularibus ornamentis donantur, laeto Othone et gloriam in se trahente, tamquam et ipse felix bello et suis ducibus suisque exercitibus rem publicam auxisset. —Historiae P. Cornelii Taciti [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Publius Cornelius Tacitus - Historiarum libri XIV. (The Latin Library): Liber I.  [79] — donantur
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: donantur.