donastis

Discretiva

donastis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dōnāstis	secunda pluralis	perfectum	activa	indicativus	dōnō (dōnāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /doːˈnaːs.tis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nās·tis — morphologica: dona[v-i]stis

Formae aliae

• dōnāvistis

Loci

Titus Livius –58…+17

Lucius Annaeus Seneca –3…+65

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (anno 587 u.c.)

• Antea, Carthaginiensibus victis, Philippo, Antiocho superatis, cum Romam venissemus, ex publico hospitio in curiam gratulatum vobis, patres conscripti, ex curia in Capitolium ad deos vestros dona ferentes ascendebamus; nunc ex sordido deversorio, vix mercede recepti ac prope hostium more extra urbem manere iussi, in hoc squalore venimus in curiam Romanam Rhodii, quos provinciis nuper Lycia atque Caria, quos praemiis atque honoribus amplissimis donastis. —Ab urbe condita Titi Livii

class.

• Oedipus: …

utinam quidem rescindere has quirem vias,

manibusque adactis omne qua voces meant

aditusque verbis tramite angusto patet

eruere possem! nata, iam sensum tui,

quae pars meorum es criminum, infelix pater

fugissem. inhaeret ac recrudescit nefas

subinde, et aures ingerunt quidquid mihi

donastis, oculi. cur caput tenebris grave

non mitto ad umbras Ditis aeternas? quid hic

manes meos detineo? quid terram gravo

mixtusque superis erro? quid restat mali? —Phoenissae Senecae