Victionarium

duco

Latine +/-

Appellatio +/-

 API: /ˈduːkoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: dū·cō — morphologica: duc-o

Verbum transitivum +/-

dūc|ō, -ĕre, dūxī, ductum

  1. √ Facere ut aliquis aut aliquid moveatur.[1]
  2. (De hominibus) ducem esse, praeesse.

Coniugatio +/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
dūc- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dūcō dūcam   dūcēbam dūcerem dūcam  
II. sing. dūcis dūcās dūc! dūcēbās dūcerēs dūcēs dūcitō!
III. sing. dūcit dūcat   dūcēbat dūceret dūcet dūcitō!
I. plur. dūcimus dūcāmus   dūcēbāmus dūcerēmus dūcēmus  
II. plur. dūcitis dūcātis dūcite! dūcēbātis dūcerētis dūcētis dūcitōte!
III. plur. dūcunt dūcant   dūcēbant dūcerent dūcent dūcuntō!
Thema Vox passiva
dūc- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dūcor dūcar   dūcēbar dūcerer dūcar  
II. sing. dūceris dūcāris dūcere! dūcēbāris dūcerēris dūcēris dūcitor!
III. sing. dūcitur dūcātur   dūcēbātur dūcerētur dūcētur dūcitor!
I. plur. dūcimur dūcāmur   dūcēbāmur dūcerēmur dūcēmur  
II. plur. dūciminī dūcāminī dūciminī! dūcēbāminī dūcerēminī dūcēminī —
III. plur. dūcuntur dūcantur   dūcēbantur dūcerentur dūcentur dūcuntor!
Thema Vox activa
dūx- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. dūxī dūxerim dūxeram dūxissem dūxerō
II. sing. dūxistī dūxeris dūxerās dūxissēs dūxeris
III. sing. dūxit dūxerit dūxerat dūxisset dūxerit
I. plur. dūximus dūxerimus dūxerāmus dūxissēmus dūxerimus
II. plur. dūxistis dūxeritis dūxerātis dūxissētis dūxeritis
III. plur. dūxērunt dūxerint dūxerant dūxissent dūxerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		dūcere dūxisse ductūrum,
-am, -um esse 		dūcēns   ductūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		dūcī ductum,
-am, -um esse 		ductum īrī   ductus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
dūcendī dūcendus, -a, -um ductum ductū

Usus +/-

  1. carrōs dūcere

Dictiones collatae +/-

Synonyma

  1. trahō, trahere
    currum trahere

Antonyma · contraria

  1. frēnō, frēnāre
    voluptātēs temperantiā frēnāre
  2. sequor, sequī

Dictiones derivatae +/-

Derivatae dictionis “dūcō”

Translationes +/-

Fontes

  1. ↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 204 — “DŪCO, cis, xi, ctum, cere, a. 3.”
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=duco&oldid=212209"