duplam

Discretiva

duplam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
duplam	casus accusativus singularis · genus femininum	adiectivi duplus
duplam	casus accusativus singularis	substantivi dupla

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdu.plam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plam — morphologica: dupl-am

Loci

Apuleius ca. 125-170

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

• Id ego arbitror praecipue in honore observandum; quem qui laboriose exoraverit, sibi debet unam gratiam, quod impetrarit; qui vero sine molestia ambitus adeptus est, duplam gratiam praebentibus debet, et quod non petierit et quod acceperit. Duplam igitur vobis gratiam debeo, immo enimvero multiiugam, quam ubique equidem et semper praedicabo. —Florida Apulei

saec. VI.

• Sed quoniam demonstratum est diapason quidem duplam, diapente vero sesquialteram, iunctas vero duplam ac sesquialteram triplicem proportionem procreare, ex his etiam apparet diapente ac diapason in triplici proportione constitui. —De institutione musica Boetii

Latinitas nova

saec. XVI.

• Non est igitur nisi in virtute capiendarum partium maiorum, vel minorum vel minimarum quod diametrus taliter se habeat ad circulum: quia ubi secundum unam divisionem sumuntur partes duodecim, secundum aliam quatraginta et octo, aliam centum sexaginta quatuor: unde ubi tu sumis proportione duplam, sumere potes et quatruplam et octuplam: hinc usu venit ut non sufficiat sumpsisse lineam rectam seu diametrum, sed et qualium partium sit illa supposuisse oportet. —De somnii interpretatione Iordani Bruni