Discretiva

  duplanda dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

duplanda +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
duplanda casus nominativus singularis · genus femininum gerundivi duplandus
duplanda casus vocativus singularis · genus femininum gerundivi duplandus
duplanda casus nominativus pluralis · genus neutrum gerundivi duplandus
duplanda casus accusativus pluralis · genus neutrum gerundivi duplandus
duplanda casus vocativus pluralis · genus neutrum gerundivi duplandus
Appellatio +/-
 API: /duˈplanda/(classice)
Syllabificatio phonetica: du·plan·da — morphologica: dupl-and-a

duplandā +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Modus flexurae originis
duplandā casus ablativus singularis · genus femininum gerundivi duplandus
Appellatio +/-
 API: /duˈplandaː/(classice)
Syllabificatio phonetica: du·plan·dā — morphologica: dupl-and-a

Loci +/-

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius
ca. 480-525
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

  • Minutas divisiones pingere non potuimus, care lector; nam Aristoxenus tonum in duodecim partes scindit. Diesis ergo enharmonios habebit tres; diesis autem chromatis mollis habebit quatuor, demum hemitonium sex; diesis vero chromatis hemioli quatuor et semis obtinebit. Quod si dupletur spatium, ut paulo post Boetius, erunt quae diximus intervalla omnia duplanda ob numeros commodiores, quod doctus facile videt. —De institutione musica Boetii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius - De institutione musica libri quinque. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1844-1864. (Universitas Turicensis):  Liber V.  Caput XV. — duplanda
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: duplanda.