Discretiva

  duplorum dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
duplōrum casus genitivus pluralis · genus masculinum adiectivi duplus
duplōrum casus genitivus pluralis · genus neutrum adiectivi duplus
duplōrum casus genitivus pluralis substantivi duplum

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /duˈploːrum/(classice)
Syllabificatio phonetica: du·plō·rum — morphologica: dupl-orum

Loci

+/-
Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius
ca. 480-525
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

  • Sit igitur duplorum subiecta descriptio. In superiore igitur descriptione binarius primus multiplex, unum ad se ternarium habet, qui possit facere sesquialteram proportionem. Ternarius vero non habet alium qui eius possit esse sesquialter, quoniam medietate deficit. Rursus quaternarius secundus est duplex, hic duos sesquialteros antecedit senarium et novenarium, qui medietate caret. Atque idcirco nullus ei habitudine sesquialtera comparatur, et in caeteris idem est. Tripli vero eodem modo sesquitertios creant; sit enim similis in triplo descriptio. —De institutione musica Boetii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius - De institutione musica libri quinque. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1844-1864. (Universitas Turicensis):  Liber II.  Caput VIII. — duplorum
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: duplorum.