effugero

Discretiva

effugero dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
effūgerō	prima singularis	futurum exactum	activa	indicativus	effugiō (effugere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /efˈfuːge.roː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ef·fū·ge·rō — morphologica: ef-fug-ero

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Plinius minor 61-113

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44/43 a.C.n.)

• Horum ego cogitationem non vereor, impetum pertimesco. Haec quoque tanta pericula si  effugero , satisne tutum reditum putatis fore? Cum enim et vestram auctoritatem meo more defendero et meam fidem rei publicae constantiamque praestitero, tum erunt mihi non ii solum, qui me oderunt, sed illi etiam, qui invident, extimescendi. —Philippicae orationes in M. Antonium Ciceronis

saec. I.

• Interim mille laboribus conteror, quorum mihi et solacium et exemplum est idem Spurinna; nam ille quoque, quoad honestum fuit, obiit officia, gessit magistratus, provincias rexit, multoque labore hoc otium meruit. Igitur eundem mihi cursum, eundem terminum statuo, idque iam nunc apud te subsigno ut, si me longius evehi videris, in ius voces ad hanc epistulam meam et quiescere iubeas, cum inertiae crimen  effugero . Vale. —Epistulae Plini minoris