effugis

Discretiva

effugis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
effugis	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	effugiō (effugere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈef.fu.gis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ef·fu·gis — morphologica: ef-fug-is

Loci

M. Annaeus Lucanus 39–65

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 62/65 p.C.n.)

• spumea tum primum rabies vaesana per ora

effluit et gemitus et anhelo clara meatu

murmura, tum maestus vastis ululatus in antris

extremaeque sonant domita iam virgine voces:

‘ effugis  ingentes, tanti discriminis expers,

bellorum, Romane, minas, solusque quietem

Euboici vasta lateris convalle tenebis’.

cetera suppressit faucesque obstruxit Apollo. —Bellum civile sive Pharsalia M. Annaei Lucani