effugiunt

Discretiva

effugiunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
effugiunt	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	effugiō (effugere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /efˈfu.gi.unt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ef·fu·gi·unt — morphologica: ef-fug-iunt

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Vitruvius ca. -80…-15

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Atque haec cum uberius disputantur et fusius, ut mihi est in animo facere, facilius  effugiunt  Academicorum calumniam ; cum autem, ut Zeno solebat, brevius angustiusque concluduntur, tum apertiora sunt ad reprendendum, nam ut profluens amnis aut vix aut nullo modo, conclusa autem aqua facile conrumpitur, sic orationis flumine reprensoris convicia diluuntur, angustia autem conclusae rationis non facile se ipsa tutatur. —De natura deorum Ciceronis

class.  (ca. 30–22 a.C.n.)

• Est enim uti reliquae res ex quattuor principiis composita. Et primum est ipsa terrena habetque ex umore aquae fontes, item calores, unde etiam sulphur, alumen, bitumen nascitur, aerisque spiritus inmanes, qui, cum graves per intervenia fistulosa terrae perveniunt ad fossionem puteorum et ibi homines offendunt fodientes, vi naturali vaporis obturant eorum naribus spiritus animales; ita, qui non celerius inde  effugiunt , ibi interimuntur. —De architectura Vitruvii