effutiunt

Discretiva

effutiunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
effūtiunt	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	effūtiō (effūtīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /efˈfuːti.unt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ef·fū·ti·unt — morphologica: ef-fut-iunt

Loci

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Musonium philosophum solitum accepimus. ‘Cum philosophus’ inquit ‘hortatur, monet, suadet, obiurgat aliudue quid disciplinarum disserit, tum, qui audiunt, si de summo et soluto pectore obvias vulgatasque laudes effutiunt, si clamitant etiam, si gestiunt, si vocum eius festivitatibus, si modulis verborum, si quibusdam quasi fritamentis orationis moventur, exagitantur et gestiunt, tum scias et qui dicit et qui audiunt frustra esse neque illi philosophum loqui, sed tibicinem canere.’ —Noctes Atticae A. Gellii