Discretiva

  effutivit dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
effūtīvit tertia singularis perfectum activa indicativus effūtiō (effūtīre)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ef.fuːˈtiːwit/(classice)
Syllabificatio phonetica: ef·fū·tī·vit — morphologica: effutiv-it

Loci

+/-
Apuleius
ca. 125-170
Aulus Gellius
ca. 130-170
antiq. class. I IIII III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

  • Sed Marsyas, quod stultitiae maximum specimen, non intellegens se deridiculo haberi, priusquam tibias occiperet inflare, prius de se et Apolline quaedam deliramenta barbare effutivit, laudans sese, quod erat et coma relicinus et barba squalidus et pectore hirsutus et arte tibicen et fortuna egenus: contra Apollinem - ridiculum dictu - adversis virtutibus culpabat, quod Apollo esset et coma intonsus et genis gratus et corpore glabellus et arte multiscius et fortuna opulentus. —Florida Apulei [1][2]

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Sive hoc autem ipse Cloatius sive nescio quis alius nebulo effutivit, nihil potest dici insulsius. “Faenerator” enim, sicuti M. Varro in libro tertio De Sermone Latino scripsit, a faenore est nominatus; “faenus” autem dictum ait a fetu et quasi a fetura quadam pecuniae parientis atque increscentis. —Noctes Atticae A. Gellii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Apuleius - Florida. (The Latin Library): Caput III. — effutivit
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: effutivit.
  3. 3.0 3.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber sextus decimus. Capitulum VII, [6] — effutivit