Discretiva

  elata dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

ēlāta

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
ēlāta casus nominativus singularis · genus femininum participii ēlātus
ēlāta casus vocativus singularis · genus femininum participii ēlātus
ēlāta casus nominativus pluralis · genus neutrum participii ēlātus
ēlāta casus accusativus pluralis · genus neutrum participii ēlātus
ēlāta casus vocativus pluralis · genus neutrum participii ēlātus
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /eːˈlaːta/(classice)
Syllabificatio phonetica: ē·lā·ta — morphologica: e-lat-a

ēlātā

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
ēlātā casus ablativus singularis · genus femininum participii ēlātus
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /eːˈlaːtaː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ē·lā·tā — morphologica: e-lat-a

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
-106…-43
Marcus Terentius Varro
-116…-27
Vitruvius
ca. -80…-15
Lucius Annaeus Seneca
–3…+65
C. Plinius Secundus
23–79
M. Fabius Quintilianus ca. 35-100 Apuleius
ca. 125-170
antiq. class.class.class.class. II II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • Hoc propemodum verbo Graeci omnem animi perturbationem appellant; vocant enim πάθος, id est morbum, quicumque est motus in animo turbidus. Nos melius: aegris enim corporibus simillima animi est aegritudo, at non similis aegrotationis est libido, non inmoderata laetitia, quae est voluptas animi elata et gestiens. Ipse etiam metus non est morbi admodum similis, quamquam aegritudini est finitimus, sed proprie, ut aegrotatio in corpore, sic aegritudo in animo nomen habet non seiunctum a dolore. —Tusculanae disputationes Ciceronis [1][2]

class.  (ca. 37 a.C.n. / 717 a.u.)

  • Non nulli postea, qui segetes non tam latas habent, ut in Apulia et id genus praediis, per sartores occare solent, siquae in porcis relictae grandiores sunt glaebae. Qua aratrum vomere lacunam striam fecit, sulcus vocatur. Quod est inter duos sulcos elata terra dicitur porca, quod ea seges frumentum porricit. Sic quoque exta deis cum dabant, porricere dicebant. —De agricultura Varronis [3][2]

class.  (ca. 30–22 a.C.n.)

  • Praeterea praecingendi sunt parietes medii coronis ex intestino opere aut albario ad dimidiam partem altitudinis. Quae si non erunt, vox ibi disputantium elata in altitudinem intellectui non poterit esse audientibus. Cum autem coronis praecincti parietes erunt, vox ab imis morata, priusquam in aera elata dissipabitur, auribus erit intellecta. —De architectura Vitruvii [4][2]

class.

  • Semper aliqua evaporatio est e terra, quae modo arida est, modo umido mixta; haec ab infimo edita et in quantum potuit elata, cum ulteriorem locum in quem exeat non habet, retro fertur atque in se revoluitur; deinde rixa spiritus reciprocantis iactat obstantia et, sive interclusus sive per angusta enisus est, motum ac tumultum ciet. —Naturales quaestiones Senecae [5][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • His initiis coepit auctoritas in tantum amorem elata, ut Polycrati Samio, insularum ac litorum tyranno, felicitatis suae, quam nimiam fatebatur etiam ipse qui felix erat, satis piamenti in unius gemmae voluntario damno videretur, si cum Fortunae volubilitate paria fecisset, planeque ab invidia eius abunde se redimi putaret, si hoc unum doluisset, adsiduo gaudio lassus. ergo provectus navigio in altum anulum mersit. —Naturalis historia Plinii [6][2]

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

  • Nam prima est observatio recte pronuntiandi aequalitas, ne sermo subsultet inparibus spatiis ac sonis, miscens longa brevibus, gravia acutis, elata summissis, et inaequalitate horum omnium sicut pedum claudicet. Secunda varietas: quod solum est pronuntiatio. Ac ne quis pugnare inter se putet aequalitatem et varietatem, cum illi virtuti contrarium vitium sit inaequalitas, huic quae dicitur μονοείδεια, quasi quidam unus aspectus. —Institutio oratoria Quintiliani [7][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Omnique isto apparatu tenacissime dissimulato, postquam sulcatum trahens gressum cubile solitum conscenderit iamque porrectus et exordio somni prementis implicitus altum soporem flare coeperit, toro delapsa nudoque vestigio pensilem gradum paullulatim minuens, caecae tenebrae custodia liberata lucerna, praeclari tui facinoris opportunitatem de luminis consilio mutuare, et ancipiti telo illo audaciter, prius dextera sursum elata, nisu quam valido noxii serpentis nodum cervicis et capitis abscide. —Metamorphoseon libri XI Apulei [8][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Tusculanae disputationes. (The Latin Library): Liber tertius. X. [23] — elata
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 2.6 2.7 Vicicitatio: elata.
  3. 3.0 3.1 Marcus Terentius Varro - De re rustica / de agricultura. (Loeb Classical Library, Londinio MCMXXXIV). Latin Library: Liber primus, XXIX. p. 3 — elata
  4. 4.0 4.1 De architectura libri decem Vitruvii, (F. Krohn, Lipsiae 1912). Bibliotheca Augustana. Liber quintus, 2. [2] — elata
  5. 5.0 5.1 Lucius Annaeus Seneca - Naturales quaestiones. (The Latin Library):  Tomus / Liber 6. 13, versus 1 — elata
  6. 6.0 6.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXXVII, cap. 2, [3] — elata
  7. 7.0 7.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber undecimus, III. [43] — elata
  8. 8.0 8.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber V. Capitulum XX. Versus 5 — elata