elaturos

Discretiva

elaturos dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ēlātūrōs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii ēlātūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /eːlaːˈtuːroːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ē·lā·tū·rōs — morphologica: e-lat-ur-os

Loci

Marcus Terentius Varro -47…-45

Titus Livius -58/+17

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Praeterea ut est ab is ei, sic ab ea eae diceretur, quod nunc dicitur ei, et pronuntiaretur ut in ieis viris, sic eais mulieribus; et ut est in rectis casibus is, ea, in obliquis esset eius eaius. Nunc non modo in virili sicut in muliebri dicitur eius, sed etiam in neutris articulis, ut eius viri, eius mulieris, eius pabuli, cum discriminentur in rectis casibus is, ea, id. De hoc genere parcius tetigi, quod librarios haec spinosiora indiligentius elaturos putavi. —De lingua Latina Varronis

class.

• Bina cis montes castra Ligurum erant. Ex iis primis diebus sole orto pariter omnes compositi et instructi procedebant; tum nisi exsatiati cibo vinoque arma non capiebant, dispersi inordinati exibant, ut quibus prope certum esset hostes extra vallum non elaturos signa. —Ab urbe condita Titi Livii