errare
Discretiva
errare dictio est in variis linguis: |
Formae affines +/-
Latine +/-
errāre +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
errāre | secunda singularis | praesens | passiva | imperativus | errō (errāre) |
errāre | —
|
praesens | activa | infinitivus | errō |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: /erˈraːre/ (classice) - Syllabificatio phonetica: er·rā·re — morphologica: err-are
Usus +/-
- errare humanum est (proverbium)
Hispanice +/-
errare +/-
Proprietates grammaticales +/-
Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
errare | prima singularis | futurum | activa | coniunctivus | errar † |
errare | tertia singularis | futurum | activa | coniunctivus | errar † |
Appellatio pronuntiatusque +/-
API: [eˈraɾe] - Syllabificatio phonetica: er·ra·re — morphologica: err-are
Loci +/-
C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana +/-
- reperimus inter exempla Hermotimi Clazomenii animam relicto corpore errare solitam vagamque e longinquo multa adnuntiare, quae nisi a praesente nosci non possent, corpore interim semianimi, donec cremato eo inimici, qui Cantharidae vocabantur, remeanti animae veluti vaginam ademerint; —Naturalis historia Plinii [1][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus, cap. 53, [174] — errare
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: errare.