Discretiva

  ferente dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Modus flexurae originis
ferente casus ablativus singularis participii ferēns

Appellatio pronuntiatusque +/-

 API: /feˈrente/(classice)
Syllabificatio phonetica: fe·ren·te — morphologica: fer-ent-e

Loci +/-

Latinitas Romana +/-

class.

  • catlitionem rustici vocant, gestiente natura semina accipere eaque animam ferente omnibus satis. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus decimus, cap. 39, [94] — ferente
  2. Vicicitatio: ferente.