Discretiva

  finiendum dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
fīniendum
activa gerundium­ accusativo fīniō (fīnīre)
Forma Modus flexurae originis
fīniendum casus accusativus singularis · genus masculinum gerundivi fīniendus
fīniendum casus nominativus singularis · genus neutrum gerundivi fīniendus
fīniendum casus accusativus singularis · genus neutrum gerundivi fīniendus
fīniendum casus vocativus singularis · genus neutrum gerundivi fīniendus

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /fiːniˈen.dum/(classice)
Syllabificatio phonetica: fī·ni·en·dum — morphologica: fin-iend-um

Loci

+/-
Lucius Annaeus Seneca
-3…+65
M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Illud vero cuius dementiae est, credere quarum rerum extra nostrum arbitrium posita principia sunt, earum nostri esse arbitri terminos! Quomodo ad id finiendum satis valeo ad quod prohibendum parum valui, cum facilius sit excludere quam admissa conprimere? —Ad Lucilium epistulae morales Senecae [1][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

  • Nam interim convenit solum quaerere an hoc sit, ut an adulterium in lupanari. Cum hoc negamus, non necesse est dicere quid id vocetur, quia totum crimen infitiamur. Interim quaeritur hoc an hoc: furtum an sacrilegium (non quin sufficiat non esse sacrilegium, sed quia satius sit dicere quid sit aliud); quo in loco utrumque finiendum est. —Institutio oratoria Quintiliani [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Annaeus Seneca - Ad Lucilium epistulae morales. (The Latin Library):  Tomus / Liber 11-13. LXXXV., versus 13 — finiendum
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: finiendum.
  3. 3.0 3.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber septimus, III. De statu finitionis. [9] — finiendum