formicam

Discretiva

formicam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
formīcam	casus accusativus singularis	substantivi formīca

Appellatio pronuntiatusque

API: /forˈmiːkam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: for·mī·cam — morphologica: formic-am

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Plinius Secundus 23-79

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• ‘Nihil est mundo melius in rerum natura.’ Ne in terris quidem urbe nostra: num igitur idcirco in urbe esse rationem cogitationem mentem putas, aut, quoniam non sit, num idcirco existimas formicam anteponendam esse huic pulcherrumae urbi, quod in urbe sensus sit nullus, in formica non modo sensus sed etiam mens ratio memoria? —De natura deorum Ciceronis

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• iam quidem lunari potestate ostrearum conchyliorumque et concharum omnium corpora augeri ac rursus minui, quin et soricum fibras respondere numero lunae exquisivere diligentiores, minimumque animal, formicam, sentire vires sideris interlunio semper cessantem. —Naturalis historia Plinii

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1354/66 p.C.n.)

• Quid est, quod quidam sollicitudinis exemplum proposuere formicam, alii de hac longos texuere sermones, parsimoniam atque industriam predicantes? —De remediis utriusque fortune Petrarcae