Discretiva

  fortior dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
fortior casus nominativus singularis · genus masculinum fortior (fortis comparativus)
fortior casus vocativus singularis · genus masculinum fortior (fortis comparativus)
fortior casus nominativus singularis · genus femininum fortior (fortis comparativus)
fortior casus vocativus singularis · genus femininum fortior (fortis comparativus)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /ˈfor.ti.or/(classice)
Syllabificatio phonetica: for·ti·or — morphologica: fort-ior

Loci

+/-
Phaedrus ca.
-10…+60
C. Plinius Secundus
23–79
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. II II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 40 p.C.n.)

  • Quam dulcis sit libertas, breviter proloquar.
Cani perpasto macie confectus lupus
Forte occucurrit. Dein salutati invicem
Ut restiterunt: «Unde sic, quaeso, nites?
Aut quo cibo fecisti tantum corporis?
Ego, qui sum longe fortior, pereo fame».
Canis simpliciter: «Eadem est condicio tibi,
Praestare domino si par officium potes».
«Quod?» inquit ille. «Custos ut sis liminis,
A furibus tuearis et noctu domum». —Fabulae Phaedri [1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Paulo enim ante haec factae sunt lances e centenis libris argenti, quas tunc super CL numero fuisse Romae constat multosque ob eas proscriptos dolo concupiscentium. erubescant annales, qui bellum civile illud talibus vitiis inputavere; nostra aetas fortior fuit. Claudii principatu servus eius Drusilianus nomine Rotundus, dispensator Hispaniae citerioris, quingenariam lancem habuit, cui fabricandae officina prius exaedificata fuerat, et comites eius octo ad CCL libras, quaeso, ut quam multi eas conservi eius inferrent, aut quibus cenantibus? —Naturalis historia Plinii [3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Sic deprecantis suamque canitiem distrahentis totos quidem miseruit. Sed unus prae ceteris et animo fortior et aetate iuvenior et corpore validior, quique solus praeter alios incolumis proelium superius evaserat, exurgit alacer et percontatus quonam loci puer ille decidisset monstrantem digito non longe frutices horridos senem illum inpigre comitatur. —Metamorphoseon libri XI Apulei [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Phaedrus Augusti libertus, Liber Fabularum. (Bibliotheca Augustana): Liber tertius, 7. Lupus ad canem. Versus 6 — fortior
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: fortior.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXXIII, cap. 52, [154] — fortior
  4. 4.0 4.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber VIII. Capitulum XXI. Versus 1 — fortior