futue

Discretiva

futue dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
futue	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	futuō (futuere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈfutu.e/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fu·tu·e — morphologica: futu-e

Loci

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Caesaris Augusti lascivos, livide, versus

Sex lege, qui tristis verba latina legis:

‘Quod futuit Glaphyran Antonius, hanc mihi poenam

Fulvia constituit, se quoque uti futuam.

Fulviam ego ut futuam? quid si me Manius oret

Pedicem, faciam? non puto, si sapiam.

“Aut futue, aut pugnemus” ait. Quid, quod mihi vita

Carior est ipsa mentula? Signa canant!’

Absolvis lepidos nimirum, Auguste, libellos,

Qui scis Romana simplicitate loqui. —Epigrammata M. Valerii Martialis