Discretiva

  hilarata dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

hilarāta

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
hilarāta casus nominativus singularis · genus femininum participii hilarātus
hilarāta casus vocativus singularis · genus femininum participii hilarātus
hilarāta casus nominativus pluralis · genus neutrum participii hilarātus
hilarāta casus accusativus pluralis · genus neutrum participii hilarātus
hilarāta casus vocativus pluralis · genus neutrum participii hilarātus
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /hi.laˈraːta/(classice)
Syllabificatio phonetica: hi·la·rā·ta — morphologica: hilarat-a

hilarātā

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Modus flexurae originis
hilarātā casus ablativus singularis · genus femininum participii hilarātus
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /hi.laˈraːtaː/(classice)
Syllabificatio phonetica: hi·la·rā·tā — morphologica: hilarat-a

Loci

+/-
M. Tullius Cicero
-106…-43
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • E quibus sol, cuius magnitudine multis patribus terra superarur, circum eam ipsam volvitur, isque oriens et occidens diem noctemque conficit et modo accedens, tum autem recedens binas in singulis annis reversiones ab extremo contrarias facit, quarum in intervallo tum quasi tristitia quadam contrahit terram, tum vicissim laetificat, ut cum caelo hilarata videatur. —De natura deorum Ciceronis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De natura deorum. (The Latin Library): Liber secundus. XL. [102] — hilarata
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: hilarata.