iaceremus

Discretiva

iaceremus dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iacerēmus	prima pluralis	imperfectum	activa	coniunctivus	iaciō (iacere)

API: /ja.keˈreːmus/

Syllabificatio phonetica: ia·ce·rē·mus — morphologica: iac-eremus

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Non est res, qua erubescam, pater, si die festo inter aequales largiore vino sum usus. tu quoque velim inquiras, qua laetitia, quo lusu apud me celebratum hesternum convivium sit, illo etiam — pravo forsitan — gaudio provehente, quod in iuvenali armorum certamine pars nostra non inferior fuerat. miseria haec et metus crapulam facile excusserunt; quae si non intervenissent, insidiatores nos sopiti iaceremus. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

saec. I.

Forte cum in triclinio iaceremus, quia dies sollemnis ludum artaverat pigritiamque recedendi imposuerat hilaritas longior, fere circa mediam noctem intellexi puerum vigilare. Itaque timidissimo murmure votum feci et: “Domina, inquam, Venus, si ego hunc puerum basiavero, ita ut ille non sentiat, cras illi par columbarum donabo”. Audito voluptatis pretio puer stertere coepit. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XL, caput 14, [4] — iaceremus
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: iaceremus.
↑ ^3.0 ^3.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. LXXXV. [4] — iaceremus