iacias

Discretiva

iacias dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iaciās	secunda singularis	praesens	activa	coniunctivus	iaciō (iacere)

API: /ˈja.ki.aːs/

Syllabificatio phonetica: ia·ci·ās — morphologica: iac-ias

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (ca. 37 a.C.n. / 717 a.u.)

Eius principia sunt eadem, quae mundi esse Ennius scribit, aqua, terra, anima et sol. Haec enim cognoscenda, priusquam iacias semina, quod initium fructuum oritur. Hinc profecti agricolae ad duas metas dirigere debent, ad utilitatem et voluptatem. Utilitas quaerit fructum, voluptas delectationem: priores partes agit quod utile est, quam quod delectat. —De agricultura Varronis ^[1]^[2]

saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)

Percontabar ego Antonium Iulianum rhetorem, cur hoc ita usu veniret, quod Quadrigarius dixisset, ut contigui magis directioresque ictus fiant, si vel lapidem vel sagittam sursum versus iacias quam deorsum, cum proclivior faciliorque iactus sit ex supernis in infima quam ex infimis in superna. —Noctes Atticae A. Gellii ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Terentius Varro - De re rustica / de agricultura. (Loeb Classical Library, Londinio MCMXXXIV). Latin Library: Liber primus, IV. p. 1 — iacias
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: iacias.
↑ ^3.0 ^3.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber nonus. Capitulum I, [2] — iacias