iaciebamus

Discretiva

iaciebamus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iaciēbāmus	prima pluralis	imperfectum	activa	indicativus	iaciō (iacere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ja.ki.eːˈbaːmus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ia·ci·ē·bā·mus — morphologica: iac-iebamus

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Saturnalibus Athenis alea quadam festiva et honesta lusitabamus huiuscemodi: Ubi conveneramus conplusculi eiusdem studii homines ad lavandi tempus, captiones, quae sophismata appellantur, mente agitabamus easque quasi talos aut tesserulas in medium vice sua quisque iaciebamus. Captionis solutae aut parum intellectae praemium poenave erat nummus unus sestertius. —Noctes Atticae A. Gellii