iaciendum

Discretiva

iaciendum dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Casu	Verbum
iaciendum	—	—	activa	gerundium	accusativo	iaciō (iacere)

Forma	Modus flexurae	originis
iaciendum	casus accusativus singularis · genus masculinum	gerundivi iaciendus
iaciendum	casus nominativus singularis · genus neutrum	gerundivi iaciendus
iaciendum	casus accusativus singularis · genus neutrum	gerundivi iaciendus
iaciendum	casus vocativus singularis · genus neutrum	gerundivi iaciendus

API: /ja.kiˈen.dum/

Syllabificatio phonetica: ia·ci·en·dum — morphologica: iac-iend-um

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. II. (ca. 105-110 p.C.n.)

Trevirorum turmae obtulere se hosti incaute, cum exciperet contra veteranus miles, simul a latere saxis urgeret apta ad iaciendum etiam paganorum manus, qui sparsi inter milites, strenui ignavique, in victoria idem audebant. additus perculsis terror invecta in terga pugnantium classe: ita undique clausi, deletaeque omnes copiae forent ni victorem exercitum attinuisset obscurum noctis, obtentui fugientibus. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[1]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Publius Cornelius Tacitus - Historiarum libri XIV. (The Latin Library): Liber II. [14] — iaciendum
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: iaciendum.