iacito

Discretiva

iacito dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iacitō	secunda singularis	futurum	activa	imperativus	iaciō (iacere)
iacitō	tertia singularis	futurum	activa	imperativus	iaciō (iacere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈja.ki.toː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ia·ci·tō — morphologica: iac-ito

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Ita caeli exacta parte quod fuerit liniae caput septentrioni proximum a parte exortiva, solstitialem habebit exortum, hoc est longissimi diei, ventumque aquilonem, borean Graecis dictum. in hunc ponito arbores vitesque. sed hoc flante ne arato, frugem ne serito, semen ne iacito. praestringit animam atque praegelat hic radicibus arborum, quas positurus adferes. —Naturalis historia Plinii