iacturarum

Discretiva

iacturarum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
iactūrārum	casus genitivus pluralis · genus femininum	participii iactūrus
iactūrārum	casus genitivus pluralis	substantivi iactūra

Appellatio pronuntiatusque

API: /jak.tuːˈraːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: iac·tū·rā·rum — morphologica: iact-ur-arum

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• ‘Quanto illud sinceriusque et humanis magis condicionibus conveniens: πᾶν ὅ τι ἂν βουληθείη μέρος ἡ τύχη τοῦ σώματος παρελέσθαι, τοῦτο προϊέμενον. Quibus verbis’ inquit ‘ostenditur Philippus non, ut Sertorius, corporis dehonestamento laetus, quod est’ inquit ‘insolens et inmodicum, sed prae studio laudis et honoris iacturarum damnorumque corporis contemptor, qui singulos artus suos fortunae prodigendos daret quaestu atque compendio gloriarum.’ —Noctes Atticae A. Gellii