Discretiva

  iacturarum dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Modus flexurae originis
iactūrārum casus genitivus pluralis · genus femininum participii iactūrus
iactūrārum casus genitivus pluralis substantivi iactūra

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /jak.tuːˈraːrum/(classice)
Syllabificatio phonetica: iac·tū·rā·rum — morphologica: iact-ur-arum

Loci

+/-
Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • ‘Quanto illud sinceriusque et humanis magis condicionibus conveniens: πᾶν ὅ τι ἂν βουληθείη μέρος ἡ τύχη τοῦ σώματος παρελέσθαι, τοῦτο προϊέμενον. Quibus verbis’ inquit ‘ostenditur Philippus non, ut Sertorius, corporis dehonestamento laetus, quod est’ inquit ‘insolens et inmodicum, sed prae studio laudis et honoris iacturarum damnorumque corporis contemptor, qui singulos artus suos fortunae prodigendos daret quaestu atque compendio gloriarum.’ —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber secundus. Capitulum XXVII, [5] — iacturarum
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: iacturarum.