Discretiva

  inducebas dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-
Proprietates grammaticales
+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
indūcēbās secunda singularis imperfectum activa indicativus indūcō (indūcere)
Appellatio pronuntiatusque
+/-
 API: /induːˈkeːbaːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: in·dū·cē·bās — morphologica: in-duc-ebas
Usus
+/-
Latinitas postclassica

saec. IV.

  • Merito sic expetitus est ab universo populo, ut venirent ad eum omnes tribus Israel dicentes: Ecce nos ossa tua et caro tua sumus: heri et nudiustertius cum esset Saul, et regnaret super nos; tu eras qui producebas et inducebas Israel. —De officiis ministrorum Ambrosii Mediolanensis. (c.339-397). Liber secundus. Caput VII.