inducemus

Discretiva

inducemus dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
indūcēmus	prima pluralis	futurum	activa	indicativus	indūcō (indūcere)

API: /induːˈkeːtis/

Syllabificatio phonetica: in·dū·cē·mus — morphologica: in-duc-emus

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Sed tamen, si nobiscum eum rus aliquo eduxerimus, in hanc nostram rationem consuetudinemque inducemus. Magna enim nobis a te proposita merces est, quam certe nostra culpa numquam minus adsequemur. Quibus in locis et qua spe hiematurus sis ad me quam diligentissime scribas velim. —Epistolae ad Quintum Ciceronis ^[1]^[2]

saec. I.

Hac ratione stabulis ordinatis aquatile pecus inducemus; sitque nobis antiquissimum meminisse etiam in fluviatili negotio, quod in terreno praecipitur: Et quid quaeque ferat regio. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Quintum fratrem. (The Latin Library): Liber tertius. Ep. 3 [4] — inducemus
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: inducemus.
↑ ^3.0 ^3.1 Lucius Iunius Moderatus Columella - De re rustica - Libri XII. ed. V. Lundström. Anno 1902-1917. (The Latin Library): Liber octavus. Caput XVII. [7] — inducemus