Discretiva

  inducit dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
indūcit tertia singularis praesens activa indicativus indūcō (indūcere)
Appellatio +/-
 API: /inˈduːkit/(classice)
Syllabificatio phonetica: in·dū·cit — morphologica: in-duc-it

Loci +/-

Aulus Cornelius Celsus 30 C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Si plus est, quod tolli opus est, adhibenda sunt etiamnum vehementiora, quae corpus exedunt. Cicatricem post omnia haec commode inducit Lycium ex passo aut lacte dilutum, vel etiam per se impositum siccum linamentum. —De Medicina Celsi [1][2]

saec. I.

  • umor in folliculis arboris huius nascens cuti nitorem inducit faciemque gratiorem praestat. cauliculi foliorum primi vino decocti tumores sanant extrahuntque per fistulas. idem praestant et tiliae corticis. multi corticem commanducatum volneribus utilissimum putant, folia trita aqua adspersa pedum tumori. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber quintus, XXVI. [30c] — inducit
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: inducit.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXIV, cap. 33, [49] — inducit