Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /inˈduktor/(classice)
Syllabificatio phonetica: in·duc·tor — morphologica: in-duct-or

Notatio

+/-
Latine: inducō

Nomen substantivum

+/-

induct|or, -ōris masc.

  1. Qui aliquid inducit. [1]
  2. (Translate) inductores sunt, qui servos caedunt, quod exercitum ulmorum in eorum terga tamquam tectorium in parietes inducunt. [1]
  3. Homo ad fallendum paratus. [2]

Declinatio

+/-
m. sing. plur.
nom. inductor inductōrēs I
gen. inductōris inductōrum II
dat. inductōrī inductōribus III
acc. inductōrem inductōrēs IV
abl. inductōre inductōribus VI
voc. inductor inductōrēs V

Usus

+/-
  1. Inductores acerrimi, gnarique nostri tergi, qui saepe ante in nostras scapulas cicatrices indiderunt. (Plaut. Asin. 3. 2. 6.)

Dictiones collatae

+/-

Synonyma

  1. fraudator

Collocationes

  1. inductor litterarum

Dictiones derivatae

+/-

Translationes

+/-

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 809 — “INDUCTOR, ōris, m. 3.”
  2. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — inductor, ōris, m. (tom. 2, p. 0210)