luna

Latine

Luna orbis terrae.

Notatio

Pro *luxna, a lingua prisca Indoeuropaea *louk-sneH₂, a *leuk- “lux”.

Appellatio

•    

  
   API: /ˈluː.na/ (classice)

Nomen substantivum

lūn|a, -ae f

1. √ Orbis caelestis qui circum orbem terrae revolvit; satelles terrae; planeta secundarius, cuius lux, quae hausta est a Sole, repercutitor terrae, et servit ut depellere tenebras noctis.
   1. Satelles similaris planetae alius.

      Marti duo lunae sunt.

   2. → mensis
   3. → nox
   4. Signum bicorne quae lunam crescentem repraesentat, sicut ☽.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	lūna	lūnae	I
gen.	lūnae	lūnārum	II
dat.	lūnae	lūnīs	III
acc.	lūnam	lūnās	IV
abl.	lūnā	lūnīs	VI
voc.	lūna	lūnae	V

Translationes

Anglice √ the moon  — the moon is earth's satellite, “luna satelles terrae est”; {{{2}}}  — Mars has two moons., “Marti duae lunae sunt” ¶ Anglice Moon etiam nomen proprium lunae nostrae est, et saepe adhibitur, praesertim quando aliae lunae etiam dicuntur. Catalane √ lluna f. Gamilaraay √ gilay Germanice √ der Mond m.  — Der Mond ist der Satellit der Erde, “luna satelles terrae est”; {{{2}}}  — Der Mars hat zwei Monde., “Marti duae lunae sunt” Graeca Antiqua √ σελήνη (selēnē, f) Hebraice √ יָרֵחַ (yare'aĥ, m.) , לווין (lawian, m.) Hispanice √ luna f.

Finnice √ kuu Francogallice √ lune f. Italice √ luna f. Iaponice √ 月 (tsuki) Lusitane √ lua f. Persice ماه Polonice √ księżyc m. Ruthenice √ луна (luna, f.)  — Луна спутник Земли, “luna satelles terrae est”; {{{2}}}  — Марс имеет две луны., “Marti duae lunae sunt”

Formae affines

Latine

• lūna — casus vocativus singularis vocis lūna
• lūnā — casus ablativus singularis vocis lūna