moneatur

Discretiva

moneatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
moneātur	tertia singularis	praesens	passiva	coniunctivus	moneō (monēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /mo.neˈaːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mo·ne·ā·tur — morphologica: mon-eatur

Loci

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Quamobrem, sicut ad comparandam vestem nihil mihi obesset, si praeteritae hiemis oblitus essem, obesset autem si futurum frigus imminere non crederem: ita nihil oberit animae meae, si oblita est quid forte pertulerit, si modo diligenter advertat et teneat quo se deinceps parare moneatur. —De libero arbitrio Augustini