monebor

Discretiva

monebor dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
monēbor	prima singularis	futurum	passiva	indicativus	moneō (monēre)

API: /moˈneːbor/

Syllabificatio phonetica: mo·nē·bor — morphologica: mon-ebor

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. IV. (fl. 350 p.C.n.)

secunda est quae indicativo modo tempore praesenti numero singulari secunda persona verbo activo et neutrali e productam habet ante novissimam litteram, passivo communi et deponenti ante novissimam syllabam, ut moneo mones, moneor moneris; et futurum tempus eiusdem modi in bo et in bor syllabam mittit, ut moneo monebo, moneor monebor. —Ars maior Donati ^[1]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Aelius Donatus - Ars grammatica sive Ars maior. (Bibliotheca Augustana): Pars VII: de verbo — monebor
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: monebor.