Discretiva

  munimus dictio est in variis linguis:

Formae affines

+/-

Proprietates grammaticales

+/-
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
mūnīmus prima pluralis praesens activa indicativus mūniō (mūnīre)

Appellatio pronuntiatusque

+/-
 API: /muːˈniːmus/(classice)
Syllabificatio phonetica: mū·nī·mus — morphologica: mun-imus

Loci

+/-
L. Iunius Moderatus Columella
ca. 4–70
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Democritus in eo libro, quem Georgicon appellavit, parum prudenter censet eos facere, qui hortis exstruant munimenta, quod neque latere fabricata maceries perennare possit pluviis ac tempestatibus plerumque infestata neque lapides supra rei dignitatem poscat inpensa; si vero amplum modum sepire quis velit, patrimonio esse opus. Ipse igitur ostendam rationem, qua non magna opera hortum ab incursu hominum pecudumque munimus. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Iunius Moderatus Columella - De re rustica - Libri XII. ed. V. Lundström. Anno 1902-1917. (The Latin Library): Liber undecimus. Caput III. De cultu hortorum [2]  — munimus
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: munimus.