Latine +/-

Appellatio +/-

 API: /ˈnoːskitoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: nōs·ci·tō — morphologica: noscit-o

Notatio +/-

(Frequent.) a Latine: nōscō (nōscere)

Verbum transitivum +/-

nōscit|ō, -āre, -āvī, -ātum

  1. Noscere, agnoscere
  2. Cernere, notare
  3. (Translate) explorare

Coniugatio +/-

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
nōscit- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. nōscitō nōscitem   nōscitābam nōscitārem nōscitābō  
II. sing. nōscitās nōscitēs nōscitā! nōscitābās nōscitārēs nōscitābis nōscitātō!
III. sing. nōscitat nōscitet   nōscitābat nōscitāret nōscitābit nōscitātō!
I. plur. nōscitāmus nōscitēmus   nōscitābāmus nōscitārēmus nōscitābimus  
II. plur. nōscitātis nōscitētis nōscitāte! nōscitābātis nōscitārētis nōscitābitis nōscitātōte!
III. plur. nōscitant nōscitent   nōscitābant nōscitārent nōscitābunt nōscitantō!
Thema Vox passiva
nōscit- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. nōscitor nōsciter   nōscitābar nōscitārer nōscitābor  
II. sing. nōscitāris nōscitēris nōscitāre! nōscitābāris nōscitārēris nōscitāberis nōscitātor!
III. sing. nōscitātur nōscitētur   nōscitābātur nōscitārētur nōscitābitur nōscitātor!
I. plur. nōscitāmur nōscitēmur   nōscitābāmur nōscitārēmur nōscitābimur  
II. plur. nōscitāminī nōscitēminī nōscitāminī! nōscitābāminī nōscitārēminī nōscitābiminī
III. plur. nōscitantur nōscitentur   nōscitābantur nōscitārentur nōscitābuntur nōscitantor!
Thema Vox activa
nōscitāv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. nōscitāvī nōscitāverim nōscitāveram nōscitāvissem nōscitāverō
II. sing. nōscitāvistī nōscitāveris nōscitāverās nōscitāvissēs nōscitāveris
III. sing. nōscitāvit nōscitāverit nōscitāverat nōscitāvisset nōscitāverit
I. plur. nōscitāvimus nōscitāverimus nōscitāverāmus nōscitāvissēmus nōscitāverimus
II. plur. nōscitāvistis nōscitāveritis nōscitāverātis nōscitāvissētis nōscitāveritis
III. plur. nōscitāvērunt nōscitāverint nōscitāverant nōscitāvissent nōscitāverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
nōscitāre nōscitāvisse nōscitātūrum,
-am, -um esse
nōscitāns   nōscitātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
nōscitārī nōscitātum,
-am, -um esse
nōscitātum īrī   nōscitātus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
nōscitandī nōscitandus, -a, -um nōscitātum nōscitātū

Dictiones derivatae +/-

Translationes +/-

Noscere, agnosceredilatare ▼
Noscere, agnoscerecollabi ▲
Cernere, notaredilatare ▼
Cernere, notarecollabi ▲
Exploraredilatare ▼
Explorarecollabi ▲

Discretiva

  noscito dictio est in variis linguis:

Formae affines +/-

Latine +/-

Proprietates grammaticales +/-

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
nōscitō secunda singularis futurum activa imperativus nōscō (nōscere)
nōscitō tertia singularis futurum activa imperativus nōscō (nōscere)

Appellatio +/-

 API: /ˈnoːskitoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: nōs·ci·tō — morphologica: nosc-ito